પ્રેમ

કહો છો પ્રેમ જેને, છે અનુભૂતિ થોડી પળોની
કહાણી હો ભલે લાંબી, હકીકત જુજ પાનાની
ભરત શાહ

વિશ્વાસ

શ્વાસ છે
તો જીવન છે
વિના શ્વાસ મૃત્યુ
શ્વાસથી પણ વિશેષ વિશ્વાસ
વિના વિશ્વાસ
???????????

 નથી હું ફક્ત ઈંટ ને ચૂનાની ઈમારત
છું ઈતિહાસ, મૂડી અણમોલ અમાનત

ઉભી છું અડીખમ તળે ખુદાની હિફાઝત
કરતી હર મજહબમાં સદીથી ઈબાદત

આવ્યા અહીં કૈઈ કેટલાય સેવાની દાનત
ગયા થૈ શરણ માટીપગું, ખુરશીની તાકત

હો શાશન ગોરું, કે દેશી સાહેબની રિયાસત
રહી મારી વફા ગોધરાને વિના કો' બગાવત

નાચી છું આનંદે નિહાળી સહુને સલામત
મળતા ગળે એકમેકને વિના કો' અદાવત

રડી છું નિહાળી નગરને ખૂણે એક દાવત
ને બીજે, ભૂખ્યા બાળકની લાચાર હાલત

બદલાયો સમય, બદલવાની છે આદત
મતભેદ પુરાણાની કરવાની છે શહાદત  
-ભરત શાહ

તમે

તમે બોલો જો કંઈક, તો કહું ના?
પડે પડઘા જો મૌનના, સુણું ના?

આંખો ય કહી કહી કેટલું કહે,
ખુલે પાંપણ તો ભેદ હું ખોલું ના?

ઉમટે લહરખી સ્મિતની હોઠે
મુઈ, વાગે વાછંટ તો ભીંજાઉ ના?

લખે કુમળું કૈ, આંગળી કિતાબે
ખુલે અડધી તો શબ્દો ઉકેલું ના?

લટે ય જુઓને કેટલી હઠીલી
જરી કહો તો વાયરાને વારુ ના?

તમે આવો ને જાવ ક્યારે ના જાણું,
હા કહો તો પાયલ પહેરાઉં ના?

ભરત શાહ

આમ તો

આમ તો

આમ તો હું તને કયાં યાદ કરું છું
ભૂલથીય ક્યાં ભટકાઉં છું
પણ જ્યારે અડધી રાતે તારું બારણું ખખડાવું છું
તું સફાળો જાગે છે ને ચિંતિત થઇ મને પૂછે છે
બધું બરાબર છે ને? બા, બાપુજી, બાળકો, ભાભી?
જવાનું છે ક્યાંક?
બસ એક સેકંડ આપ, હમણા જ આવ્યો
ચિંતા ના કર બધું બરાબર કરી દઈશું
બરાબર થઇ જશે
પૈસાની તો બિલકુલ પરવાજ ન કરતો

અને હું હસું છું
ખડખડાટ
ને કહું છું
બહુ દિવસો થઇ ગયા બેટા
તને આવો જોવાનો લ્હાવો લેવાના

હું તો ખાલી એમજ આવ્યો હતો
તને happy friendship day કહેવા

અને તું વરસાવે છે
સુરતી ગાળોની વણઅટકી ઝડી
દબાવીને મારી ગળચી

ભરત શાહ

We question

We question.
And we answer.
In simple "Yes" or "No" 

Should I rob a bank?- "No"
Is it wrong to rob a bank keeping ill earned money and distribute it to poor people? "Yes"
Can I pick drug dealer's pocket to pay for my sick mother's medical bills? "No"
Is it wrong to con someone to buy milk for my infant child? "Yes"

"Yes" or "No", we always get the right answer from ourselves. That is the voice of our conscience.
That voice leads to the path of happiness. It is a long path.

But, we are the prisoners of our circumstances. We have to rise to these circumstances to meet our obligations.  Acceptance of reality is the path to the freedom from these circumstances. Our intelligence dictates and overcomes our conscience.

So we abandon the long path.
We find the short cuts.
Little do we know that our choice cuts us short.

The venom of corruption begins to flow in our veins and in our very being.
We forget simple "yes" and "no".
We justify. We rationalize. We argue and articulate.
We become unhappy
Then, we blame the corrupt system and the leaders who manage it. 

Wouldn't it be better to listen to ourselves instead?

Temples

When God created this earth, he did not make temples